آسایش ترابی، پدیده ای است که با مطالعه آن میتوانیم به فعالیت های کم ارزش که باعث تولید فقر و هدر رفتن وقت در زندگی، تجارت و روابط اجتماعی میشویم پی ببریم. آسایش ترابی نوعی آسودگی است، که از طریق انتخاب کارهای آسان تر در مقایسه با رغیب پر هزینه تر و سخت تر میکنیم در بتوانیم در زمانی سریع تر یا با دردی کمتر به نتایج مطلوب در یک فعالیت یا تصمیم بلند مدت برسیم.
در قانون آسایش ترابی، یک راه به عنوان راه اصلی و ایده آل معرفی میشود. مثلا برای رفع تشنگی، تنها راه درست نوشیدن آب خالص، پاکیزه و تمیز است و راه های دیگر راه های ثانویه حساب میشوند. به نظر این نوع انتخاب ها به دلیل عدم توانایی ذهن از درک زمان و عدم علاقه مغز به زجر کشیدن اتفاق می افتند. ذهن انسان مانند بازو علاقه ای به طولانی شدن درد برای نتایج بهتر ندارد و همواره راه کوتاه تر را انتخاب میکند.
به طور خلاصه میتواند گفت که ثروت از طریق انتخاب های درست، زمانبر و سخت ایجاد میشوند.
در مواردی وقتی فرد انتخاب بد میکند ممکن از از پیامد های آن نجات پیدا کند یا اینکه خیلی ضرر نکند. این باعث بی اثر بودن قانون نمیشود بلکه همواره به نظر می آید کسی دیگر تاوان این اشتباه را به دلیل روابط عاطفی و یا سیاسی پرداخت میکند. آسایش ترابی قانون را در خلا بررسی میکند و شرط های جانبی و پیچیده انسانی را در نظر نمی گیرد.
طبق این قانون، زمانی انتخابی ترابی حساب میشود که با انجام آن، فرد در آینده ای نچندان دور مجبور به تغییر انتخاب باشد و یا اینکه حجم زیادی از امتیازات بعدی را به دلیل انتخاب آسانتر چشم پوشی کند. در واقع این قانون نه تنها معتقد به این است که انتخاب بد باعث سخت تر شدن زندگی در آینده میشود، بلکه اگر فردی با انتخاب آسان تر و بدتر خود را از امتیازات و مزایایی در آینده محدود کند را اشتباه میداند.
به نظر در این جهان همواره انتخاب های خوب سخت هستند. انتخاب های خوب نیازمند وقت گذاشتن، فداکاری، زحمت و مطالعه بوده و افراد عموما از انجام آن سر باز میزنند. رابطه مستقیم با یک انتخاب ترابی و فقر وجود دارد. انتخاب های اسان و بد به دولیل اینکه اول برای همه آسان هستند و دوم اینکه دارای جزیات نیستند تولید ثروت نمی کنند. این عدم تولید ثروت طی زمان باعث تولید فقر میشود چون کسانی که انتخاب های بهتر انجام داده اند در جامعه بخش بزرگتری از کیک اقتصادی را از آن خود میکنند.
برای روشن شدن شرایط برخی مواردی که با قانون آسایش ترابی قابل توضحی هستند را مطرح میکنیم
فعالیت ورزشی عموما کاری سخت است. فرد نیازمند به اختصاص زمان مفید در طول هفته برای نگهداری جسم خود بوده و غالبا این زمان گذاشته نمی شود.
آسایش به دست آمده حدود ۱۰ ساعت در هفته نرفتن به باشگاه و فعالیت ورزشی است اما فرد نه تنها در دهه های سوم به بعد زندگی با مشکلات فیزیکی رو به رو میشود، بلکه در جوانی و میان سالی نیز تمامی فرصت های جذاب بودن برای جنس مخالف، تفریحات جسمی اعتماد به نفس و غیره را از دست میدهد.
در واقع فرد مشکلات جسمی و عدم جذابیت را با ۱۰ ساعت زیر لحاف خوابیدن یا سریال دیدن عوض کرده است.
در این مورد فرد تلاش می کند که با حفظ جان و عدم خدمت کردن به کشور، از زیر بار کار سخت فرار کند. وی تا چندین دهه درگیر این موضوع بوده و فقر گریبان گیر فرد میشود.
در ابتدا اطرفیان به فرد به عنوان یه انسان ضعیف و غیر قابل اتکا نگاه میکنند. این مسله باعث پیدا نکردن شغل خوب ، سرخوردگی، عدم ازدواج با دختر مورد علاقه، عدم اطمینان خانواده به فرد طی زمان برای محول کردن مسولیت های بیشتر به انضمام مشکلات قانونی و عدم حق سفر می گردد.
در واقع وقتی زندگی یک فرد ۲۵ ساله که در ۱۸ سالگی به سربازی رفته نگاه میکنیم به مراتب موفق تر از کسی است که هنوز در ۳۵ سالگی حتی موضوع سربازی را حل نکرده است.
طراحی دیتابیس کاری پیچیده است. این فعالیت نیازمند فکر کردن. نوشتن کد زیاد و انتخاب های درست میباشد.
فرد به جای گذاشتن این زمان، با انتخاب دیتابیس مونگو کار خود را راحت میکند، در ابتدا به راحتی هر نوع دیتایی که میخواهد را وارد سیستم کرده اما طی زمان به دلیل نداشتن ساختار، این دیتا قابل ویرایش نیست، ساختن گزارش از روی آن بسیار مشکل میشود و نرم افزار ارزش اقتصادی پیدا نمیکند، چون هیچ نوع فکری پشت آن نیست. به عبارت دیگر ثروت به شکل انتخاب های درست نرم افزاری در یک محصول جمع نشده است بلکه بعد ۱۰ سال همچنان در همان نقطه ایستاده است.
به عنوان مثال در طراحی نرم افزار انتخاب های درست مانند C++ و Golang بسیار سخت به نظر می آیند. این زبان ها و فریم ورک های مربوطه نیازمند سرمایه گذاری زمانی زیادی به نسبت راه های آسانتر مانند nodejs و electron هستند.
در ابتدای امر فرد با طراحی محصول با استفاده از گزینه های آسان به نتایج سریع تری دست پیدا میکند اما در عمل محصول به دلایل متعدد توانایی رقابت لازم با بقیه محصولات را ندارد و چون سرمایه گذاری فکری درستی انجام نشده و در طی پروسه راه های آسانتر یکی پس از دیگری انتخاب شده اند هیچ ارزش افزوده ای تولید نشده است.
ضمنا فرد اگر از ابزار های سخت تر استفاده میکرد، دانش فنی محصولات پیچیده تر نیز جزیی از دستاورد های اون بود و میتوانست حتی از آنها نیاز تولید سرمایه کند و یا از آن دانش در طراحی های بعدی استفاده کند.
یکی از مثال های جالب آسایش ترابی موضوع مهاجرت ایرانیان است. به طور کلی یک فرد مهاجر باید در اولین روز مهاجرت خواندن زبان کشور مقصد را به قصد C1/C2 شروع کند.
البته و صد البته خواندن زبان کار مشکلی است. به خصوص زبانی مانند لهستانی نیازمند جزیات و ظرافت بالاییست و فرد مهاجر ترجیح میدهد این موضوع را به بعدا موکول کند.
نکته جالب این است که زمان برای فرد با سرعت های مختلفی میگذرد. لذا خواندن زبان به سال های بعدی موکول شده و غالب اوقات زمانی که مدرک آن برای اقدام به اقامت دایم نیاز داریم متاسفانه وجود ندارد.
بنابراین با انتخاب آسایش ترابی، فرد نه تنها فقیر باقی میماند بلکه سن وی هم افزایش یافته، انگیزه کاهش پیدا کرده و همه این سالهایی که فرد زبان نخوانده است از جامعه به دور مانده و حس سرخوردگی زیادی را با خود حمل می کند.
در این مثال موضوع خرید مسکن در اروپا را بررسی میکنیم. در اروپا امکان خرید مسکن تا سقف ۸۰٪ وام بانکی وجود دارد. فرد ممکن است در ابتدا مشتاق به این برنامه به نظر برسد. با گرفتن وام زندگی همچنان ادامه دارد و بخشی از حقوق ماهانه را به پرداخت اقساط اختصاص میدهد.
اما مشکل این انتخاب این است که ۳۵ سال زمان زیادی است و پستی و بلندی های زندگی در این مدت زیاد هستند. انتخاب درست کار کردن بالای ۱۰۰ ساعت در هفته به مدت چند سال و خرید مسکن به صورت نقدی است اما فرد با پخش کردن فقر به مدت ۳۵ سال بخش زیادی از عمر خود را در استرس می گذراند.